Toen ik een tijdje geleden nadacht over een onderwerp voor deze blog, had ik daar allerlei ideeën over. Maar het onderwerp waar dit stukje uiteindelijk over gaat, zat daar niet bij. Soms blijken zich namelijk onderwerpen aan te dienen waar je als Directeur Mens & Organisatie simpelweg niet omheen kunt - en ook niet omheen wílt. Dit is er één van.
Eind februari en begin maart werden we bij Toekomst in twee weken tijd opgeschrikt door drie onverwachte sterfgevallen. In twee gevallen betrof het een medewerker van ons bedrijf, in het derde geval ging het om een zeer gewaardeerde partner, met wie we al ruim tien jaar samenwerkten. Alle drie waren ze nog relatief jong en alle drie overleden ze zonder dat wij (of zijzelf) dit zagen aankomen. In een organisatie als Toekomst, met ruim 480 medewerkers, hebben we natuurlijk altijd wel ergens te maken met ziekte of tegenslag. Maar drie overlijdens vlak na elkaar en ook zo onverwacht, dat is wel heel onwerkelijk. Voor zover ik familie, vrienden en collega’s nog niet persoonlijk gesproken heb, wens ik iedereen via deze weg heel veel sterkte toe.
Achter al die sterfgevallen zit een persoonlijk verhaal. Het verhaal van partners, kinderen, familie en vrienden, die alleen achterblijven. Maar ook het verhaal van collega’s: onze projectleiders en schoonmaakmedewerkers, die ineens letterlijk en figuurlijk een lege plek naast zich voelen in hun auto of op het pand waar ze werken. Die verhalen raken mij. Niet alleen omdat ze verdrietig zijn, maar ook omdat ze de kracht van mensen laten zien. De kracht om mee te leven, te troosten, steun te bieden, maar ook om flexibel te zijn, mee te bewegen en veerkracht te tonen. Die kracht is in mijn ogen heel bijzonder.
Daarbij bedoel ik niet alleen de liefde, warmte en betrokkenheid die blijkt op een uitvaart, maar ook de vriendschap die blijkt in het dagelijks leven. De twee collega’s die wegvielen, hadden (op dat moment) dezelfde leidinggevende. Ik heb diep respect voor de manier waarop zij hiermee om is gegaan: ze onderhield contact met de gezinnen van deze medewerkers en ondersteunde hen, ze sloeg een arm om de schouders van verdrietige collega’s én ze sprong bovendien zelf bij op de werkvloer, want ook dáár vielen twee medewerkers weg en zoals deze leidinggevende het zelf zegt: ‘ik laat mijn collega’s nu echt niet alleen staan’. Dat is, naast onbeschrijflijk verdrietig, ook mooi om te zien. Als collega’s hebben we elkaar immers nodig en het is belangrijk dat we troost vinden bij elkaar. Daar ligt in mijn ogen een kracht van Toekomst: op elkaar kunnen vertrouwen en bouwen!
Door deze gebeurtenissen ben ik me ook weer eens af gaan vragen: wat is nu echt belangrijk? Die deadline halen, je planning afronden, die e-mails binnen een bepaalde tijd beantwoorden…? Natuurlijk, allemaal belangrijk. Maar soms zijn er momenten in je leven waarin dat allemaal in perspectief geplaatst wordt. Daarom wil ik meer láchen, gewoon lol maken met elkaar. Af en toe een grapje is zó fijn, het maakt je dag mooier! Dus tel je zegeningen, maak lol en heb elkaar lief. Want dat is écht belangrijk!
"Ik laat mijn collega’s nu echt niet alleen staan".